Sans peace by Sreedevi Nair

அமைதியின்மை
கங்கையிலும் யமுனையிலும்
விடுதலையை தேடினேன்.
ஒவ்வொரு யாத்திரையின் போதும்
முடித்து கொள்ளலாம் என்றிருந்தேன்.
பசுக்கள் மேய போகின்றன ,
திரும்பி வருவதில்லை.
பறவைகளின் கூடுகள் காற்றில்
கீழே விழுந்து விடுகின்றன.
கடல் சீற்றத்தின் போது
மீன்கள் சிதறி எறிய படுகின்றன.
நெருப்பு,நீர்,காற்று, பிணம் ,
எல்லாவற்றின் முன்பு விழுந்து
வணங்கினேன்.
அரிசி கஞ்சி காய்ச்சி ,
எறும்பு,பூனை,காகம்,பிச்சைக்காரன்
எல்லோருக்கும் கொடுத்தேன்.

This poem shows the mind of those who don't really 'live' but pass on time to escape from this mortal coil; whose mind is explained in this poem to certain extent, and I believe an extension of the poem is needed .......... or the continuity of the poem is left to our imagination ?.